«در تمنای آ...ب و نا...ن»
يکشنبه, ۲۰ مرداد ۱۳۹۸ ساعت ۱۵:۳۰
ضعف و ناتوانی بر وجود اسرا مستولی شده بود، دیگر نه نانی وجود داشت و نه آبی، فضای آسایشگاه مثل تنور داغ شده بود...
به گزارش نوید شاهد ایلام، آزاده عبدالرضا آذرنگ فرزند شاه محمد در سال 1325 در شهرستان مهران دیده به جهان گشود.در شهرداری مشغول به کار بود در زمان جنگ تحمیلی به عنوان راننده در جبهه ماموریت داشت و در هفتمین روز از مهرماه 59 در عین خوش دهلران به اسارت دشمن در آمد و بعد از 10 سال تحمل دوران سخت اسارت در ششمین روز از شهریور ماه 1369 با 50درصد جانبازی به آغوش خانواده و وطن بازگشت.
برگی از خاطرات آزاده عبدالرضا آذرنگ: در تمنای آ...ب و نا...ن
همزمان با یکی از عملیات های موفق ایران، عراقیها جنون گرفته و آزار اسرا را با شدّت هر چه بیشتر از سر گرفتند. آنها در آن ایّام ابتدا به تنبیهات بدنی اسرا پرداخته و مرتّب با کابل ها و باتوم ها به سر و صورت اسرا زدند. هیچ کس قادر نبود که در آن ایّام از هجوم کابل ها در امان باشد. بعد از چند روز تنبیه، ابتدا سهمبه غذا را قطع کردند و با گذشت دو روز دیگر، آب را نیز به روی اسرا بستند. شکم های خالی، دهان های خشک، چشم های چروکیده، بدنهای بی حال هر لحظه ضعف و سستی را در وجود اسرا افزایش می داد.
ما چاره ای نداشتیم نان را جیره بندی کرده بودیم.آب را جیره بندی کرده بودیم. آنهم چه قدر آب؟ تا جایی که برای هر وعده آبخوری اسرا، ما یک قاشق مرباخوری در نظر گرفته بودیم. دهان اسرا به شدت شده بود که به زور حرف می زدند.
حالا روز ششم این تنبیه بود. ضعف و ناتوانی بر وجود اسرا مستولی شده بود، دیگر نه نانی وجود داشت و نه آبی، فضای آسایشگاه مثل تنور داغ شده بود، همه اسرا چشم دوخته و منتظر به راه نگهبانان و سربازان عراقی مانده بودند، که شاید سطل آبی یا قرص نانی را به داخل آسایشگاه بیاورند، اما نه، انگار نه انگار که ما یک هفته است لب به قطره ای آب نزده ایم.
در آخرین شب این تنبیه جانفرسا، یکی از اسرای همجوارم به دیوار سیمانی آسایشگاه تکیه داده بود، ساکت و خاموش هر از گاهی با حالتی نزار و ناتوان با خودش آهسته زمزمه می کرد: نان، آب،آب، آب، که ناگهان صدا در گلویش گرفت و در تمنّای این دو واژه جان سپرد،
همزمان با یکی از عملیات های موفق ایران، عراقیها جنون گرفته و آزار اسرا را با شدّت هر چه بیشتر از سر گرفتند. آنها در آن ایّام ابتدا به تنبیهات بدنی اسرا پرداخته و مرتّب با کابل ها و باتوم ها به سر و صورت اسرا زدند. هیچ کس قادر نبود که در آن ایّام از هجوم کابل ها در امان باشد. بعد از چند روز تنبیه، ابتدا سهمبه غذا را قطع کردند و با گذشت دو روز دیگر، آب را نیز به روی اسرا بستند. شکم های خالی، دهان های خشک، چشم های چروکیده، بدنهای بی حال هر لحظه ضعف و سستی را در وجود اسرا افزایش می داد.
ما چاره ای نداشتیم نان را جیره بندی کرده بودیم.آب را جیره بندی کرده بودیم. آنهم چه قدر آب؟ تا جایی که برای هر وعده آبخوری اسرا، ما یک قاشق مرباخوری در نظر گرفته بودیم. دهان اسرا به شدت شده بود که به زور حرف می زدند.
حالا روز ششم این تنبیه بود. ضعف و ناتوانی بر وجود اسرا مستولی شده بود، دیگر نه نانی وجود داشت و نه آبی، فضای آسایشگاه مثل تنور داغ شده بود، همه اسرا چشم دوخته و منتظر به راه نگهبانان و سربازان عراقی مانده بودند، که شاید سطل آبی یا قرص نانی را به داخل آسایشگاه بیاورند، اما نه، انگار نه انگار که ما یک هفته است لب به قطره ای آب نزده ایم.
در آخرین شب این تنبیه جانفرسا، یکی از اسرای همجوارم به دیوار سیمانی آسایشگاه تکیه داده بود، ساکت و خاموش هر از گاهی با حالتی نزار و ناتوان با خودش آهسته زمزمه می کرد: نان، آب،آب، آب، که ناگهان صدا در گلویش گرفت و در تمنّای این دو واژه جان سپرد،
آ... ب،ب...آ... نا...
عبدالرضا آزرنگ- اردوگاه الرمادیه 1
عبدالرضا آزرنگ- اردوگاه الرمادیه 1
منبع: اداره اسناد و انتشارت بنیاد شهید و امور ایثارگران استان ایلام
نظر شما
