دختری به وسعت یک تاریخ(شهیده شوکت محمدزاده)
بانوان مهرانی تا آخرین روزهای جنگ منطقه ی مهران و شهرک اسلامی را ترک نکردند . در این خصوص به یک نفر از بانوان مهرانی که دانش آموز دبیرستانی بوده و به دلیل آن که علاقه ی زیادی به وطن و خاک خود داشته است اشاره می گردد که هرگز حاضر به ترک مهران نبوده و معتقد بوده می بایست در راه دفاع از وطن اسلامی ایران باید جان خود را فدا کرد . این زن مهرانی دوشیزه ای به نام شوکت محمدزاده بوده که با متقاعد کردن مادرش (عطیه و مادر بزرگش خدیجه جوادی) حاضر به ترک مهران نشده بود و تا روزی که عراقی ها کم کم از اطراف قصد ورود به مهران را داشتند ، ایشان را مجبور به ترک شهر کردند ولی ظاهراً رضایت قلبی برای ترک مهران نداشته و چند روزی این سه زن با تعدادی دیگر از مردم مهران به اسارت عراقی ها درآمدند.
دلیل زنان مذکور و سایر مردمی که در شهر مهران مستقر بودن و حاضر به ترک شهر نبودند ، آن بود که آن ها گفته بودند اگر شهر را ترک کنند ، عراقی ها به راحتی می توانند شهر مهران را تصرف کنند ، اما حضور زنان در مهران و در کنار رزمندگان باعث می شد که ضمن تقویت روحیه ی رزمندگان برای مقاومت ، غیرت آنان را جریحه دار کنند تا در برابر عراقی بیشتر مقاومت کنند.
عراقی ها که در روز پنجشنبه 02/07/1359هـ. ش در ساعات بعدازظهر ( حوالی ساعت چهار بعدازظهر) شهر مهران را تصّرف کردند عده ای از مردم مقاوم و رزمنده ی مهرانی و از جمله تعدادی از زنان که در میان آنان سه زن مذکور بود در اسارت درآمدند . عراقی ها اسرای زن و مرد مهرانی را چند روزی در اسارت خود داشتند و آن ها را در امام زاده سید حسن نگهداری کرده بودند تا آن که به دلیل فشار آتش توپخانه ی ایران ، عراقی ها ، اسرای مهرانی را به حال خود رها کردند و این اسرا از فرصت پیش آمده استفاده نمودند و به سوی ایران فرار کردند.
در بین اسرای آزاد شده دختری مهرانی به نام شوکت محمدزاده که ظاهراً سال سوم دبیرستان بوده حضور داشته است که همان طور ذکر شد راضی به ترک مهران نبوده و دوست داشته است در مهران بماند و حاضر بود در این راه هم شهید شود. در شرایطی که اسرا و از جمله این دوشیزه از دست عراقی ها فرار کرده بودند ، در حالی که به طرف کوه های شمال مهران و به سمت ملکشاهی حرکت کردند به دلیل آتش سنگین توپخانه ی عراق و بر اثر اصابت ترکش گلوله ی دشمن ایشان به شهادت رسید و چون همراهانش توان حمل جسدش را نداشتند با عجله جسد او را در همان محل شهادتش دفن کردند با دستان مادرش دفن گردید و بعد از آزاد سازی مهران ، اقوامش جسد او را به امام زاده سید حسن منتقل کردند ، شاید بتوان گفت این بانوی مهرانی اولین شهید زن استان ایلام در آغاز جنگ تحمیلی عراق علیه ایران بوده باشد.
از محتوای گزارش مذکور در خصوص شهیده ی مذکور می توان گفت : آرزوی ایشان برآورده شده است ، زیرا او هرگز راضی به ترک مهران نشد و در همان اول جنگ در خاک مهران شهید شد و در همان جا دفن گردید و برای همیشه خاک مهران را چه در دوران دفاع مقدس و چه بعد از آن ترک نکرد و در آن جا ماندگار گردید.
منبع : اداره اسناد و انتشارات
