اینجا قلاویزان بچه دارند از دست می روند؛ به یاد شهید مهربانی ها نورمحمد قربانی

غروب مهران رنگ مرثیه دارد. به میدان مین،­ می رسی، همه جا نور و روشنایی است. یک گام از زمین دوی می­شوی، یک گام به بهشت نزدیک است! فرشته­ها کمی آنطرف­تر برای تو و عبدالله دست تکان می­دهند. عطری عجیب تو را در بر می­گیرد. پاهایت اینقدر به راه نبوده­اند. چشمهایت اینقدر زیبایی ندیده­اند. آخرین لبخندت را به روی عبدالله می­پاشی. او نیز رنگ بهشتی می­گیرد. پاهایت را بلند می­کنی، دروازه بهشت پیداست.

بازهم دلتنگی... زمزمه­ هایمان بوی غربت می­دهند. پنجره­ها را ابرهای تو در تو پوشانده است. هر غروب در دلتنگی ­هایی عمیق گم می­شویم. شاید می­خواهیم در این گم شدن­ها تو را بیابیم و دلمان را. شاید می­خواهیم یکبار دیگر نگاهت را در میدان­های قلاویزان بیابیم و با تو از فاصله و باران و لبخند بگوییم. می­گوییم شاید خاکریزهای مهربان مهران از مویه­های نیمه شب تو، نشانی داشته باشند.

تو رفتی و جنون لیلایی بر دلمان سایه انداخته است. تپه­های دورانی «چنگوله» حسرت گامی دیگر را از تو دارند. ما اینجا در تنهایی خود غوطه می­خوریم. در کنج سنگرهای غریب غرب، در دشت سنگلاخی مهران!

تو آسمانی شدی ما زمینی ماندیم. ما هوادار رود نبودیم تا به دریا برسیم. آه از این روزهای یکنواخت! از این داغ­های پی در پی که هر روز بر شانه­هایمان آواره می­شوند. آه از این پنجره­های بسته که هر غروب در لحظه­های سربی تکرار می­شوند. دیگر کسی سراغ پروانه­ها را نمی­گیرد. این روزهای عقیم را باید گذاشت و رفت. باید به خاطرات گذشته ایمان آورد. پرنده­ها فراموش شده­ اند. سهم ما حادثه بود و دلی که امروز به حسرت نصیبی مبتلا شده است.

باد زوزه­کنان، دشت را می­نوردد و لایه­های خاک را جبران می­کند. پلاک­ها در برق استخوان­های شهدا گم شده­اند. من دوباره به یاد مهربانی­های تو افتاده­ام. به یاد هفته­های آخرت:

«اینجا قلاویزان... مهمات کم داریم...... بچه­ها دارند از دست می­روند...»