اینجا قلاویزان بچه دارند از دست می روند؛ به یاد شهید مهربانی ها نورمحمد قربانی

چهارشنبه, ۱۳ بهمن ۱۳۹۵ ساعت ۱۳:۴۷

وصایاو مناجات

تو رفتی و جنون لیلایی بر دلمان سایه انداخته است. تپههای دورانی «چنگوله» حسرت گامی دیگر را از تو دارند. ما اینجا در تنهایی خود غوطه میخوریم. در کنج سنگرهای غریب غرب، در دشت سنگلاخی مهران!

باد زوزه کنان از سر ارتفاعات می گذشت. قلاویزان پا به پای تو ایستاده بود. تو بودی و نیروهایت و مهربانیهایی که نظیر نداشت. با آنکه لبخند از لبانت دور نمیشد، اما نگاهت رنگ و بوی دیگر داشت. شاید هم از اتفاقی سرخ خبر میداد. فرشتهها از آن دورها چشم انتظار بودند. چقدر زیبا تو را مینگریستند. تو نیز آماده بودی، آمادهی پرواز، پوتینهایت را پوشیدی. لباس خاکی بسیجی چقدر برازنده تو بود. می خواستی به شناسایی بروی. خویش را شناخته بودی، میخواستی دشمن را بشناسی، دشمن روبریت را.

بچه دارند از دست می روند به یاد شهید مهربانی ها نورمحمد قربانی

***

اولین قدم که برداشتی انگار تمام تیغهای دشمن از غلاف درآمد. از تپهها که سرازیر شدی با عبدالله همراه بودی. برایت مهم نبود که حلقه محاصره دارد تنگ میشود. آسمان را مینگریستی و دشت خون گرفته مهران را، از سیمهای خاردار هم گذشتی. به ابتدای دشمن رسیدی. فاصلهها را شجاعت تو پر کرده بود. سنگرهای دشمن را مد نظر داشتی آنجا که میخواستی، یافتی حالا کار شناسایی تمام شده است.

دلت آرامش پیدا میکند. سر بر خاک مینهی و خدا را سجده میکنی. بر میگردی اما نه به سنگرها و کانالها، بازگشت تو اینبار از راه بهشت است. عبدالله را صدا میزنی. گام در گام هم قدم بر میدارید. فرشتهها در نزدیکترین سطح زمین پرواز میکنند. بوی آسمان همه جا پیچیده است و تو آرام و مطمئن گام بر میداری زمین آخرین نگاه تو . عبدالله را بر پیشانی خود میبیند.

غروب مهران رنگ مرثیه دارد. به میدان مین، می رسی، همه جا نور و روشنایی است. یک گام از زمین دوی میشوی، یک گام به بهشت نزدیک است! فرشتهها کمی آنطرفتر برای تو و عبدالله دست تکان میدهند. عطری عجیب تو را در بر میگیرد. پاهایت اینقدر به راه نبودهاند. چشمهایت اینقدر زیبایی ندیدهاند. آخرین لبخندت را به روی عبدالله میپاشی. او نیز رنگ بهشتی میگیرد. پاهایت را بلند میکنی، دروازه بهشت پیداست.

فرشته ها به نزدیکترین فاصله ممکن آمدهاند. پایت به زمین میرسد. یکباره احساس میکنی از زمین کنده میشوی. گلویت خشک میشود. سرت را که بر میگردانی عبدالله را غرق در خون در کنارت میبینی، پلکهایت را میبندی، لحظهی کوتاه چشم میگشایی، دو فرشته که در نزدیکی تو و عبدالله لبخند میزنند، سرت را بر زانو میگذارند. آسمان میگرید عطری عجیب، فضای قلاویزان را پر کرده است. لبخند زیبای تو خاموش شده است. عبدالله را فرشتهها دارند بر دوش خود میبرند.

***

بازهم دلتنگی... زمزمه هایمان بوی غربت میدهند. پنجرهها را ابرهای تو در تو پوشانده است. هر غروب در دلتنگی هایی عمیق گم میشویم. شاید میخواهیم در این گم شدنها تو را بیابیم و دلمان را. شاید میخواهیم یکبار دیگر نگاهت را در میدانهای قلاویزان بیابیم و با تو از فاصله و باران و لبخند بگوییم. میگوییم شاید خاکریزهای مهربان مهران از مویههای نیمه شب تو، نشانی داشته باشند.

تو آسمانی شدی ما زمینی ماندیم. ما هوادار رود نبودیم تا به دریا برسیم. آه از این روزهای یکنواخت! از این داغهای پی در پی که هر روز بر شانههایمان آواره میشوند. آه از این پنجرههای بسته که هر غروب در لحظههای سربی تکرار میشوند. دیگر کسی سراغ پروانهها را نمیگیرد. این روزهای عقیم را باید گذاشت و رفت. باید به خاطرات گذشته ایمان آورد. پرندهها فراموش شده اند. سهم ما حادثه بود و دلی که امروز به حسرت نصیبی مبتلا شده است.

باد زوزهکنان، دشت را مینوردد و لایههای خاک را جبران میکند. پلاکها در برق استخوانهای شهدا گم شدهاند. من دوباره به یاد مهربانیهای تو افتادهام. به یاد هفتههای آخرت:

«اینجا قلاویزان... مهمات کم داریم...... بچهها دارند از دست میروند...»

عبدالحسین رحمتی

منبع : اداره هنری ، اسناد و انتشارات