خاطره ای از شهید شیخ عباس فلاحی به روایت همسرش برای فرزندش حمید

 

  به رنگ قلب پدر
خاطره ای از شهید شیخ عباس فلاحی
به روایت همسرش برای فرزندش حمید
دوم مرداد ماه 1367، بابای مهربانت با قلبی استوار، در میان اشک و آه ما ، به دیار مبارزه با دشمنان مهربانی شتافت. بابا رفت در حالی که نگاه مردانه اش بر سیمای کودکانه ی تو می لغزید، بر چشمان زلال تو بوسه ای زد و برای حفظ طراوات نگاه تو ، به یارانی پیوست که به نجات آفتاب می رفتند.
من برای این جدایی اشک می ریختم و بر شهامت بابایت تبسم می کردم. به اندیشه ی بلند پدرت رشک بردم و در همان دم به اعتدال سرو قامتش و به قلب آکنده از صلابتش سوگند یاد کردم که جز به قلب ملکوتی او ، بر هیچ چیز دل نبندم.
او رفت و در آخرین لحظات ، از چشمانش می خواندم که می گفت فقط افق را نگاه کنم، با او گپ های خودمانی بزنم، تنها برای او اشکهایم را جاری کنم و عقده هایم را خالی نمایم.
گفت به زودی می آیم ، تو و یادگار سالهای صفای زندگیمان - حمید - را از ازدحام تنهایی گریز می دهم . می آیم و تو و حمید را به اعماق کهکشانی از صداقت می برم. می آیم ، تو و حمید را می برم . می آیم ، تو و حمید را می برم تا از یک نگاه آبی، خوشبختی را بنگریم . می آیم ، تو و حمید را می برم تا با یک لبخند ، مهتاب را به ضیافت معصومیت چشمانمان دعوت کنیم.
همچنان که دیده در دیده ی او دوخته بودم ، ناگهان به خویش آمدم و دیدذم از امتداد نگاهم دور گشت و برای نجات آفتاب رفت.
آری! او رفت و تنگه به خون نشسته ی کوشک را با صلابت گامهایش به آزادی نوید داد. او همان شب به به گستردگی نام تاریخ می شود، به شمارش نفسهایش به دشمن شلیک می کند، او همان شب به بلندای آسمان ها معرفت می یابد ، از پاکی از عرشیان پیشی می گیرد و تهنیت آسمان ها را در نگاه خویش به وضوح می بیند. تا سپیده دمان می جنگد و در قلبش ، جز نجات آفتاب سرزمینمان نمی گنجد . با دشمنان صداقت دست به گریبان می شود ، گرگ ها به کمین آیینه ی تمام نمای عبادتش نشسته بودند و در همان دم که با رشادت به قلب سگان بازاری حمله می برد ، به تیرش می بندند و با خون گرم و پاکش ، سپیده را در خون او می نشاندد و خاک و افلاک را به عزای قلب پاک و در خون خلیده اش سیاهپوش می کنند. هنوز پرنده ی خانه ی ما ، به عرش پرواز ننموده بود که به دیار خون آلود شهرمان - ایوان می آورندش و آنگاه به ایلام - شهری که در هاله ای از دود و غبار فروخته بود - نتقلش می سازند. اما یزدان پاک ، بیش از همه ، به لقای او عشق داشت و در بیمارستان مرغ روحش در جوار رحمت الهی می آرامد و فرشتگان به طواف ملکوت می نشینند. صدای پایکوبی عرشیان از پرواز یک آلاله ای خدایی ، به چهره ی حزن آلود زمینیان طعنه می زد و آنها از دیدار با یک پرنده ی بهشتی ، بر خویش می بالیدند.
در حالی که بر افق ، چشم دوخته بودم و نگاهم بر سیمای افق بوسه می زد و با او رازهای کهنه ی خویش را می گفتم ، ناگهان قلب افق شکافت و او امد با یک لبخند خونین . او آمد با یک تبسم سرخ . او آمد با یک آغوش نیلوفر. نگاهم در نگاه معصوم تو گره خورد و دیدم تو با نگاه گرمت ، شهادت بابا را به من تبریک می گویی و با لبخند کودکانه ات ، بابا را بدرقه می کنی . نمی دانستم به این افتخار و به این تن خونین ، بگریم یا خوشحال باشم. اما یک چیز را به وضوح می دانستم گه شهادت بالاترین مرگ هاست و امیر عشق در محراب به خون نشسته اش ، با افتخار فریاد زد و گفت : « فزت و رب الکعبه»عشقی به نام ولایت باعث شد تا ما ، چهار برادر از یک خانواده ، عازم جبهه شویم. حسن برادر سوم خانواده بود. وقتی که او نیز به همراه برادران بسیجی به ما سه نفر پیوست ، به او گفتیم که برای سرپرستی ازخانواده هایمان ، بهتر است او به منزل برگردد و از آن ها مراقبت نماید.
ایشان در جواب گفت : « هر کسی به سهم خود برای رضای خداوند و دفاع از خاک میهن ، در برابر بعثی ها پایداری و مقاومت می کند. هر کس که در برابر ظلم و ستم مبارزه کند، در دنیا و آخرت به سعادت جاودانی می رسد. حضور در جبهه و شهادت و سعادت امری شخصی و فردی است و من می خواهم به سهم خودم با تمام وجود از مرز و بوم کشور دفاع کنم ».