چیزی به بعثی ها نرسد / خاطره ی از شهید عیسی آستوی

همرزمانش تعریف کردند که مهرماه 1362 از راه رسید. زمزمه انجام عملیاتی در جبهه میانی ، علیه دشمن بعثی ، بگوش می رسید . ابلاغ شرکت نیروهای مرکز آموزش شهید فرجیانزاده « نیروهی بسیجی آموزش دیده و مربیان و کادر» در عملیات واصل گردید . شور و شوق وصف ناپذیری بچه ها را فرا گرفت و در تب و تاب شرکت در عملیات و فرا رسیدن شب حمله بیقراری می کردند. شهید عیسی ، حالت خاصی به خود گرفته بود و حرفهای قبل خود را تکرار می کرد و یم گفت : من در عملیات برنخواهم گشت و این سفر آخر من است و برادران حرفهای او را جدی نمی گرفتند و مرتب با او مزاح می کردند. همه مشغول سازماندهی و تجهیز نیروها بودند ، پرستویی چون شهید عیسی ، که قصد کوچیدن داشت ، از تلاش بیشتری برخوردار بود. دوستان دور هم جمع بودند ، شهید عیسی یکدست لباس بسیجی و یک جفت پوتین کهنه و مستعمل در دست داشت.
گفت : چوم من از عملیات بر نخواهم گشت و جنازه ام نیز دست دشمن نخواهد افتاد ، پس دوست ندارم لباس و کفش نو به تن داشته و به دست دشمن بیفتد. حال که قرار است جسدم در دست دشمن باشد ، بگذار لباس قابل استفاده به تن نداشته باشیم . (کهنه باشد) بچه ها همه زدند زیر خنده ، و به او گفتند ، مگر علم غیب داری. جواب داد: حالا من گفتم ، شماها خواهید دید . ماژیکی را به یکی از دوستان داد و گفت : بر پشتم و روی لباس خاکی بسیجی بنویس « یا زیارت یا شهادت» . اسمم را بر جاهای مخفی بلوز بنویس ، چرا که می دانم مفقود خواهم شد. چند روز گذشت و مارش آغاز عملیات عاشورا طنین انداز شد. به یاد صحبتهای شیرین شهید عیسی افتادم و لحظه لحظه به یادش بودم ، از دوستان و افرادی که از منطقه عملیاتی می آمدند ، مرتب احوال شهید عیسی را می پرسیدم . اما از ایشان ، خبری جز مفقودالاثر شدن حاصل نشد و در نهایت همین امر هم ، قطعیت یافت. شهید عیسی همه چیز را پیش بینی کرده بود.

منبع : کتاب روایت عشق ، خاطرات مرتبط با شهدای استان ایلام