تعهد دینی/ خاطره ی از «شهید حمیدرضا دستگیر»- بخش دوم

- سرهنگ پاسدار علی قمر مهری، همرزم شهید دستگیر، درباره ی خصوصیات اخلاقی و رفتاری شهید دستگیر چنین می گوید: «دستگیر در محضر هیچ عارفی، مراحل سیر و سلوک عرفانی را طی نکرده بود؛ اما به راستی رفتاری عارفانه داشت؛ نمازش را اول وقت می خواند؛ دایم با وضو بود؛ در همه حال ذکر می گفت. در هیچ حوزه ی دروس دینی را نگذرانده بود؛ ولی با قرآن، دعا و حدیث انس داشت. قبل از شروع تخریب مین ها، دو رکعت نماز می خواند و پس از اتمام کار، سجده ی شکر به جا می آورد. حتی در میدان مین هم مشغول ذکر گفتن و دعا خواندن بود. زمانی هم که مین کار می گذاشت، می گفت: "دشمن ناجوانمردانه به سرزمین ما تجاوز کرده است، خدایا! من این کار را برای رضای تو انجام می دهم!”

زمانی که به مقر واحد تخریب آمد، دست هایش را حنا گرفته بود و به نیروهای تخریب هم توصیه می‌کرد که از حنا استفاده کنند. مقر واحد تخریب، نزدیک روستای سَرنی از توابع بخش صالح باد بود. نیروها را در مقر، دور خود جمع می‌کرد و درباره ی مسایل شرعی و حدیث و موضوعاتی از این قبیل با آن‌ها به بحث می‌پرداخت. یک روز که در مقر تخریب بودم به او گفتم: حمید! این جا واحد تبلیغات نیست. این جا جایی است که نیروها در آن به شهادت می‌رسند. تو اگر طالب تبلیغ هستی، به همان واحد خودت برگرد. در پاسخ گفت: "من اساساً برای شهادت به این جا آمده ام. جاهای دیگر مثل این جا نیست.”