خاطره ه ای از زبان فرمانده طرح و عملیات لشکر11 امیرالمؤمنین(ع) سردار شهید غلام ملاحی

خاطره هایی از زبان همرزمان
بسیاری از رزمندگان دوران دفاع مقدس که از نزدیک با غلام ملاحی آشنایی داشته اند، خاطرات گوناگونی از این رزمنده ی با اخلاص در ذهن دارند که هر یک به نوبه ی خود شنیدنی و ماندنی است. از آن جا که نمی توان همه ی این خاطرات را بازگو کرد، ناگزیر باید دست به گزینش زد و به ذکر یکی،دو مورد بسنده نمود.

پیش بینی شهادت
سرهنگ پاسدار ابراهیم لطفی می گوید: «بعد از عملیات کربلای۱۰ من به همراه غلام ملاحی مدت دو،سه ماه در شهر ماووت عراق مستقر شدیم تا مهیای انجام عملیات نصر۸ شویم. در عملیات نصر۸ ناگزیر شدیم که محور عملیات خط حد را شش تا هفت بار تغییر بدهیم. حتی بعضی شب ها هم به طراحی عملیات می پرداختیم. یکی،دو شب پیش از آغاز عملیات نصر۸، هنگام خواب، از غلام ملاحی پرسیدم: غلام دوست داری شهید شوی؟ مدتی به فکر فرو رفت و با طمأنینه گفت: "ابراهیم دوست دارم شهید شوم. اما دوست دارم قبلاً بدانم سرنوشت جمهوری اسلامی ایران در جنگ چه خواهد شد.” همان طور که می دانیم با پذیرش قطعنامه ۵۹۸ سازمان ملل متحد، سرنوشت جنگ معلوم شد و ۲۴ ساعت بعد از پذیرش قطعنامه، غلام ملاحی در صحنه ی نبرد به شهادت رسید.

اصلاح خط در جبهه مهران
بعد از عملیات کربلای۱، خط حد ما در منطقه ی مهران خیلی زیاد بود. این خط حد از تپه رحمان که به دارخرما و کفن دَلا معروف است، شروع می شد و تا دوآب یا فیروزآباد و کل منطقه ی قلاویزان، مقابل شهر بدره عراق، ادامه داشت. در آن زمان شش گردان از نیروهای ما در خط حد حضور داشت و یک گردان هم، گردان احتیاط بود. بخشی از خط حد ما که از باغ جاسی شروع می شد و تا ارتفاعات قلاویزان ادامه داشت، متأسفانه نامنظم بود و به اصطلاح حالت مارپیچی داشت. یکی از عواملی که موجب شده بود تا ما نتوانیم این بخش از خط حد را اصلاح کنیم، این بود که این بخش از خط حد در دشت قرار داشت و نمی توانستیم به راحتی آن را اصلاح کنیم؛ هم نیروهای دشمن می توانستند ما را ببینند و هم ما می توانستیم آن ها را مشاهده کنیم.

در آن زمان، ریزگردهای کشور عراق و کشور عربستان به ندرت مناطق استان ایلام را فرا می گرفت و ما خیلی کم شاهد گرد و خاک بودیم. یک روز نزدیکی های ظهر، ناگهان گرد و غباری غلیظ، منطقه ای را که ما در آن بودیم فراگرفت. غلام ملاحی و من در تپه شنی مستقر بودیم، غلام به من گفت: "ابراهیم! اکنون بهترین زمان برای اصلاح خط حد است.” به او گفتم: اگر ما خیلی سریع عمل کنیم و خیلی زبده باشیم، تنها می توانیم سیم های خاردار را جابه جا و میدان های مین را عوض کنیم.
 بیش از این کاری از دستمان برنمی آید. پیشنهاد مرا پذیرفت و مهیای کار شدیم. چون نیروهای گروه تخریب در نزدیکی ما بودند، به اتفاق آن ها و تنی چند از نیروهای قرارگاه، یک گروه خودجوش ده تا دوازده نفری تشکیل دادیم و تا جایی که مرز بین نیروهای خودی و نیروهای دشمن بود، پیش رفتیم. به نیروهای تخریب چی گفتیم که میله های آهنی سیم های خاردار را بر دارند و آن ها را اصلاح کنند. نوبت به میدان مین رسید. مین ها طوری قرار گرفته بودند که هر مین ضد تانک، به وسیله سه مین ضد نفر محافظت می شد. من به غلام ملاحی گفتم: شما مین های ضد نفر را خنثی کن و من هم مین های ضد تانک را. این کار در مدت زمان اندکی صورت گرفت و ما توانستیم این عملیات را که به حوزه مسئولیت ما هم مربوط نمی شد، به انجام برسانیم. نکته این جاست، غلام ملاحی که یک فرمانده به حساب می آمد، به عنوان یک نیروی تخریب چی، وارد عمل شد و کار را به نحوی مطلوب و از روی دلسوزی به انجام رساند.در آخرین لحظات ترمیم خط حد، یک باره گرد و خاک فرو نشست و هوا به کلی صاف شد. در نتیجه دشمن متوجه حضور ما در نزدیکی خط دفاعی اش شد. دوشکاهای آن ها شروع به آتشباری کردند و ما را زیر آتش گلوله های دوشکا قرار دادند.
ما در یک دشت هموار و در معرض آتش قرار گرفته بودیم و هیچ راه فراری نداشتیم. پس از کمی تقلا و جابه جایی، خودم را به داخل گودالی که محل اصابت گلوله توپ بود، انداختم. غلام ملاحی هم خود را به داخل گودال انداخت. در این هنگام یکی از همراهان ما که در جستجوی پناهگاهی بود، خود را روی ما دو نفر انداخت. به این ترتیب مدتی خود را در داخل گودال مخفی کردیم و منتظر ماندیم تا آتش دوشکاهای دشمن خاموش شود. در این هیر و ویر یک گلوله خمپاره به داخل سیم خاردار توپی و کلافی ما اصابت کرد. در نتیجه حمیدرضا دستگیر که فرمانده گروه تخریب بود، مجروح شد. یکی دیگر از همکارانش نیز جراحاتی برداشت. ما فکر می کردیم که کسی از گروه ما مجروح نشده است. در حالی که ترکش به بازو و آرنج غلام ملاحی اصابت کرده، به شدت مجروح شده بود. ولی نخواست که ما متوجه مجروحیت او بشویم. نمی خواست روحیه ی همکارانش را تضعیف کند. وانمود می کرد که اتفاقی برایش نیفتاده است.
در این موقع به نیروهایمان که در خط دفاعی بودند دستور اجرای آتش دادیم. آن ها نیز دشمن را هدف آتش گلوله های خود قرار دادند. در چنین حالتی، ما توانستیم در پناه آتش نیروهای خودی که پشت سر ما قرار داشتند، خود را به عقب بکشانیم، وقتی به پایگاهمان رسیدیم، متوجه شدیم که هنوز از دست و بازوی ملاحی خون می چکد. بلافاصله او را سوار یک ماشین کردیم و به پست امداد که در تنگه کنجانچم قرار داشت رساندیم. سپس او را به ایلام منتقل کردیم. آن موقع از ازدواج غلام ملاحی چند ماهی بیش نگذشته بود.

منبع : اداره هنری ، اسناد و انتشارات - معاونت فرهنگی و امور اجتماعی بنیاد شهید و امور ایثارگران استان ایلام