روز خداحافظی چشمهايش برق عجيبی می‌زد

سال 1348 بود كه خدا پسري به من عطا كرد، به دليل علاقه به اهل بيت عليه السلام، او را علي ناميدم. در تربيت او از هيچ چيز كوتاهي نكرديم از همان دوران كودكي اسلام را به او شناسانديم . سال 1355 پاي به دبستان گذاشت. همواره در طول دوران تحصيل به عنوان يكي از شاگردان ممتاز و نمونه، چه از نظر تحصيلي و چه از نظر اخلاقي، معرفي مي شد. در خط و نقاشي و شعر استعداد بسيار بالايي داشت.

زماني هم كه مجروح مي شد ما را از آن مطلع نمي كرد. كه نكند ما ناراحت شويم و از ادامه شركت او در جبهه ها و دفاع مقدس ممانعت بعمل آوريم. به دليل روحيه مبارزه طلبي با كفار و پشتكار فراوان به سمت فرماندهي مخابرات گردان 507 امام رضا(ع) از تيپ حضرت امير (ع) انتخاب شد. تقريبا اواخر خرداد ماه بود كه براي مرخصي به منزل آمد. او ديگر چهره يك نوجوان را نداشت بلكه به مردي رشيد تبديل شده بود كه به استواري كوه می مانست. جبهه و جنگ از او مردي ساخته بود كه در شرايط عادي امكان نداشت ولي با اين اوصاف هنوز روح لطيف و هنرمندش با طراوت و شيرين بود. گاه به سرودن اشعار براي ائمه معصومين و حضرت امام خميني(ره) مي پرداخت، با طنين و آهنگ دلنشين. چند روزي كه در منزل بود به اقوام و دوستان سركشي كرد،از همه حلاليت طلبيد. همه اهل روستا از او راضي و خشنود بودند. آخر او هيچكسي را از خود نيازرده بود،با همه مهربان و شيرين سخن بود.صبح روز خداحافظي چشمهايش برق عجيبي مي زد، پر بود از نور محمدي و مهر و عطوفت فرزند به پدر و مادر، ما را در آغوش كشيد و طلب حلاليت كرد و گفت: بعد از من سنگرمان را خالي نگذاريد. پشتيبان ولايت فقيه و امام عزيزمان باشد او رفت تا كنار جاده آسفالت او را بدرقه كرديم سوار ماشين شد. اشك در چشمانم حلقه بسته بود.آيا دوباره او را خواهم ديد؟ آيا او به سلامت بر مي گردد؟ اينها افكاري بودند كه در مسير برگشت به خانه از ذهنم گذر مي كردند. با شروع ماه تير، عمليات نصر 4 هم آغاز شد. آنگونه كه همرزمانش ميگفتند در حاليكه كلمه حق الله اكبر و لا اله الا الله را مي گفت در بلندي هاي تپه دو قلو، مشرف به شـهر ماووت عراق در دفـاع از ميهن عزيز اسلامي در برابر تجاوز بعثيون، مردانه جنگيد و دعوت حق را لبيك گفت. و به قافله سالار شهيدان، حسين بن علي (ع) پيوست. انشاءالله خداوند اين هديه و امانت را از ما پذيرفته باشد . انشاءالله