«کمین» روایتی جذاب از آزاده ایلامی

به گزارش نوید شاهد ایلام، آزاده عادل صفری  فرزند علی محمد در سال 1339 دیده به جهان گشود و در سال 59 به اسارت رژیم بعث در آمد و بعد از تحمل 10 سال دوران سخت اسارت با سرافرازی در سال 69 به آغوش خانواده و وطن بازگشت و بعد از مدتی در اداره راه و شهرسازی مشغول به خدمت شد و بعد از چند سال خدمت صادقانه بازنشسته شد.

 ماه محرم بود، عراقیها در آن ایام اسرا را در فشار قرارد داده بودند. اردوگاه الرمادیه در انبوه اسیران ایرانی مثل دیگ زودپز داغ شده بود. آنها از ترس اینکه مبادا ما در آن ایام، عزاداری یا مجلس سوگواری برگزار کنیم، مرتب مراقب اوضاع بودند. چون می دانستند اسرا هر طوری که شده اگر برای چند لحظه هم شده دلها را به ضیافت امام حسین (ع) و یاران باوفایش خواهند برد.
عراقیها تصمیم گرفته بودند که اسرا را درون آسایشگاه نگه دارند، بدون اینکه ما را برای یک هواخوری چند دقیقه ای بیرون بیاورند. همه ی ما اسرا روی هم تلنبار شده و از شدت گرسنگی و تشنگی نای حرف زدن نداشتیم.
روز چهارم این تنبیه بود همه تصمیم گرفتیم هر طوری شده مقداری آب فراهم کنیم شاید حداقل با آن لبی تر کنیم و تلف نشویم. از این رو من و چند نفر دیگر از اسرا با استفاده از بریده ی اسفنج قطور تشکها، آنها را به نخی دراز که از لبه پتوها جدا کرده بودیم، وصل کرده و از زاویه ی کوچک یکی از پنجره ها به بیرون اویزان کردیم شاید این قطعه های اسفنج تشک به سطح زمین برسد و به وسیله آبراهه های کوچکی که از کنار دیوار بلند آسایشگاه برای نزولات آسمانی ساخته بودند خیس شوند، ما مثل صیادانی که قلاب بیاندازند، بعد از چند دقیقه که احساس می کردیم اسفنجها خیس شده اند با توجه به بلندای ارتفاع سطح اردوگاه از زمین، آنها را بالا کشیده و با چلاندن آنها، آبشان را در لیوان های خالی می ریخیتیم، آن هم چه آبی! آبی لبریز از خار و خاشاک، آبی رنگ و بو گرفته.
اما چون اسرا مجبور بودند چشمهایشان را می بستند و از آن می خوردند!! آن هم به قدر چند قاشق غذاخوری، با این همه، اسرا طوری عمل می کردند که آب به همه برسد.
عادل صفری- اردگاه الرمادیه