سربازی با ۱۳ سال و بالاتر خدمت
به گزارش نوید شاهد ایلام؛ یکی از چیزایی که هم برای ما و هم عراقی‌ها تعجب برانگیز بود مدت خدمت سربازی در دو کشور بود. بعضی از نگهبان‌های اردوگاه در سنین بالای سی سال و سی وپنج سال بودند.
اوایل نمی‌دانستیم قضیه چگونه است و جرأت هم نداشتیم از آنها بپرسیم. اما کم‌کم، که ارتباط‌هایی ایجاد شد و بعضی از آنها کم و بیش با بچه‌ها می‌جوشیدند، یکی می‌گفت من هشت ساله سربازم یکی دیگرمی‌گفت من ده ساله سربازم. یکی یازده سال و حتی سیزده سال و دیگری شانزده سال. این کاملاً در عراق عادی بود، ولی برای ما خیلی جای تعجب داشت!
آنها می‌گفتند در زمان جنگ چیزی به اسم پایان خدمت نداریم. اگر کسی روز آخرِ خدمتش بوده و جنگ شروع شده، هنوز هم سرباز هست و تا زمانی که قرار داد صلح امضا نشود، به همین صورت است.
بندگان خدا تعدادی از آنها چند سر عائله داشتند و ماهی شش، هفت روز مرخصی با یک حقوق بخور و نمیر.
برعکسش وقتی ما می‌گفتیم خدمت سربازی در ایران دو سال است و در هر شرایطی دو سال که تمام شود به فرد کارت پایان خدمت می‌دهند، تعجب می‌کردند و گاهی با حسرت می‌گفتند خوش بحالتان! حتی اتفاق می‌افتاد که درد دل می‌کردند و طرف می‌گفت: من سیزده ساله سربازم و هیچ شغل و حرفه‌ای یاد نگرفتم. اگه فردا روزی بین ایران و عراق صلح بشود و ما رو ترخیص کنند، هیچ شغل و حرفه‌ای بلد نیستم.
واقعاً علی‌رغم اینکه بعضی از آنها خیلی بی‌رحم و قسی‌القلب بودند، ولی گاهی دلمان برایشان می‌سوخت و فهمیدیم اسیر واقعی این‌ها هستند که گرفتار یک همچین دیکتاتور خونخواری شدند که به ملت خودش‌هم رحم نمی‌کند!
تنها مزیت سربازی برایشان حقوق ناچیزی بود که به آنها می‌دادند و به گفته خودشان در آن اوضاع جنگی کفاف زندگیشان را نمی‌داد. رو حساب همین سربازی‌های طویل‌المدت بود که اکثر عراقی‌ها یک یا چند نفر از اعضای خونواده شان را توی جنگ از دست داده بود.
پایان خدمت سربازی برای یک عراقی در زمان جنگ یا مرگ بود یا پایان جنگ. حتی بعد از پذیرش قطعنامه تا دو سال بعدش یعنی سال ۶۹ و آغاز تبادل اسرا وضعیت جنگی حاکم بود و بعد از آن هم که جنگ کویت و آمریکا شروع شد و سرباز‌های نگون‌بخت عراقی فکر کنم مدت سربازی شان به ۲۰ سال هم رسید!
این قصه ادامه دارد...
انتهای پیام/
