ویژه‌نامه| خلبانی که با بال‌های ایثار به ملکوت پر کشید
به گزارش نوید شاهد زنجان، شهید «سیدعبداله بشیری موسوی» دهم بهمن ۱۳۳۱، در خانه ساده‌ای در زنجان، کودکی به دنیا آمد که نامش «عبداله» بود؛ نامی که به معنای بنده خداست و او با زندگی و شهادتش، این معنا را جاودانه کرد. پدرش سیدفتاح، مردی از تبار سادات بود و مادرش جیران، زنی با ایمان که بذر عشق به اهل بیت (ع) را در دل فرزندش کاشت. عبداله دوران تحصیل را با موفقیت پشت سر گذاشت و دیپلم گرفت، اما روح بی‌قرارش او را به آسمان‌ها کشاند؛ آسمانی که قرار بود روزی با خونش سرخ شود.
عبداله عاشق پرواز بود و این عشق، او را به سوی خلبانی سوق داد. در سال ۱۳۵۷، با تشکیل خانواده، زندگی جدیدی را آغاز کرد، اما تقدیر، نقش دیگری برایش نوشته بود. در اوج جوانی، وقتی نیروهای بعثی عراق به حریم میهن تجاوز کردند، او با هواپیمایش به دفاع از ایران اسلامی برخاست. در کردستان، آسمان شاهد رشادت‌های این خلبان شجاع بود تا اینکه در بیست‌وپنجم مرداد ۱۳۵۸، گلوله‌های دشمن، هواپیمایش را نشانه رفت و او در آتش عشق سوخت تا به شهادت برسد.
امروز مزار شهید سیدعبداله بشیری موسوی در زادگاهش، زنجان، زیارتگاه دلدادگان و عاشقان است. او که یکی از ۱۱۱ شهید سادات زنجان است، ثابت کرد که سید واقعی، نه تنها به نام، که به کردار نیز از نسل رسول الله (ص) است. پروازش در آسمان شهادت، پایان راه نبود، بلکه آغاز راهی شد تا نسل‌های بعد بدانند که «سید» بودن، یعنی شهادت را به زندگی ترجیح دادن.
روحش با اولیای الهی محشور باد.
