از «جورجیانا»‌ی آمریکا، خبر پیروزی انقلاب، را که شنید اشک شوق از چشمانش جاری شد و گفت: فکر نمی‌کردم روزی برسد که لیاثت سرباز امام زمان شدن را پیدا کنم. ذوق زده و شتابان به وطنش برگشت و رودرروی گروهک‌های ضد انقلاب در کردستان و نیرو‌های متجاوز دشمن صدامی، چنان حماسه آفرید که هنوز «مریوان» و «قوچ سلطان» از خاطره فداکاریهایش یاد‌ها در سینه دارد. در وصیتش نوشته بود: «خدایا! همیشه به تو متکی و معتقد بودم و هستم. خدایا! شهدا را که زندگی حقیقی و برحق را در وجود همه ما زنده می‌کنند، بیامرز...»