آزادگان

یاد یارانِ رحیلی گفتنی ست، درد‌های آن جدائی، ماندنی ست، محمود نظری از جانبازان استان ایلام شعری به مناسبت سالروز ورود آزادگان تقدیم کرده است به آزاده سرافراز «منوچهر نصرالهی» که بهار ۱۴۰۳ به علت مجروحیت جسمی و روحی به درجه رفیع شهادت نایل آمد.

گفته بود: «وقتی به جبهه رفتم، علی پسرم نوزاد بود و دندان نداشت، وقتی برگشتم دانشجوی دندانپزشکی بود!» نامش شده بود «سیدالاسرا» و اسطوره استقامتی که ۱۸ سال شکنجه صدامیان را، از ۴ روز پیش از شروع رسمی جنگ، تا بیشتر از ۱۰ سال پس از پایان آن، در اردوگاه‌های اسارت، تحمل کرد و نستوه و راست قامت ماند. ۱۵ سال از اسارتش گذشت و تازه اولین نامه را به خانواده نوشت. شگفت است حماسه تاب آوری و صبوری سرو سبزی که شبچراغ ایمان و آزادگی شد. مردی که بهترین خاطره‌اش از دوران اسارت، لیوان آب خنکی است که از سرباز عراقی در نوروز ۷۴ گرفت! مردی که ۱۲ سال در حسرت دیدن یک برگ سبز، یک منظره و در حسرت پنج دقیقه آفتاب بود، اما با همه اینها حسرت تسلیم شدن را بر دل دشمن گذاشت.

جانباز و آزاده محمد مهدی عبدالهی از مادرانی روایت می‌کند که در بازگشت آزادگان به وطن ام البنین وار در جستجوی جگرگوشه هایشان بودند.