دلنوشته همسر "داریوش رضایی نژاد" به بهانه سالگرد تولدش

این دانشمند هسته ای با وجود نبوغ ذاتی در امور کارگاهی و آزمایشگاهی که از ویژگی های تمامی نوابغ و مخترعان است، در تحصیل و پذیرش و اجرای آکادمیک نیز بسیار منظم و کوشا بود. ایشان ضمن فراگیری و کسب تجربه در رشته خود، در زمینه استفاده از رایانه و علوم کامپیوتری توانایی فراوانی داشت و نبوغ و تلاش خود را در مسیر خدمت به وطن خویش قرار داد.

گفتنی است که این شهید والا مقام در اول مرداد 1390 توسط سرویس جاسوسی اسرائیل (موساد)، در مقابل چشمان یگانه دخترش آرمیتا به شهادت رسید.

هفته پیش خواب دیدم آمده بود. خسته بود برای من از راهی دور آمده بود خودش می گفت سرکار بوده، کاری سخت، گفت باید بروم خانه بیا با با هم برویم، قهر هم نباش. گفتم داریوش قهر نیستم ولی حس می کنم خیلی از هم دور بوده ایم!
تمام رویاهایی که از داریوش می بینم در هر موقعیتی که باشد در هر جایی که ببینمش یک مضمون واحد دارد از سفری دور و دراز آمده و من خوشحالم که این فراق بالاخره تمام شده خوشحالم که آمده و همیشه به او می گویم در نبودت خیلی سخت گذشت... خیلی ...
نمی دانم که ولی مطئنم این رؤیاها به واقعیت می پیوندد.حرف ها دارم برای آن روز...
امروز به دنیا آمده 29 بهمن ماه 1355

 آخرین کوهنوردی مان را به یاد می آورم. از قافله جا مانده بودیم. یک دفعه جاده مال رویی را نشانم داد. گفت می دانی آن جاده به کجا می رسد؟ گفتم کجا؟ گفت "قدح" جایی که من به دنیا آمده ام. گفتم آخر هم من را نبردی ببینم چطور جایی است. گفت جاده اش را نمی توانیم با ماشین های معمولی برویم صعب العبور است ولی بلاخره می برمت! از جاده عکس گرفتم
جاده ایی رؤیایی در میان درختان بلوط تُنک زاگرس. دوربین را گرفتم سمت داریوش گفتم باید از خودت هم عکس بگیرم. دستش را گذاشت لبه کلاه آفتابگیرش ولی با زهم نخندید، من دکمه ثبت عکس را زدم...
نمی دانم کی ولی من و آرمیتا بلاخره جاده قدح را می رویم!
امروز 43 ساله شد.
ولی هنوز در خواب هایم 35 ساله است.مثل روزی که رفت!
تولدت مبارک داریوشم!
ای "یار"
ای "رفیق"
به امید دیدار