شهيدی كه تنها يک بار نامه نوشت!
اوايل جنگ بود كه ندای لبيک جهاد در راه حق بی قرار هوشنگ نوجوان كرده بود ، زمان، زمان حركت بود،حركت از خود و به عرش رسيدن، ديگر ماندن در پشت ميز مدرسه صلاح نمی دانست. حال و هوای عشق و مستی ، شور و شجاعت بسيجيان، عشق به وطن و رسيدن به معبود برتر باعث شد وی هم مانند برادران بسيجی دل در گرو دفاع از وطن بگذارد و پس از آموزش های دفاعی لازم در پايگاه های بسيج به عنوان بسيجی راهی جبهه شود جايی كه رزمندگان آن را با هيچ آرامشی عوضش نمی كردند، بوييدن خاكی كه از خون همرزمان لاله دميده بود نمی توانست برای آنان بی تفاوت باشد.
هوشنگ عيد شصت و يك به منزل آمد تنها دو روز از آمدنش نگذشته بی تاب رفتن بود، گويی ندای شهادت به او داده شده بود،به گفته مادر در تمام مدتی كه فرزند در جبهه بود عشق به جنگيدن او را آن چنان فرا گرفته بود كه زمان را از ياد برده بود و تنها يک بار نامه او به دستم رسيد او به حق شجاع و نترس بود و مدام می گفت زمان زود در گذر است، غفلت نكنيم شب و روز بايد از خاک وطن دفاع كرد.
سرانجام شانزدهم فروردين ماه 1362 در منطقه عملياتی چنگوله مهران از ناحيه سر و سينه مورد اصابت گلوله دشمن قرار گرفت و به شهادت نايل آمد.مزار اين شهيد گرانقدر در گلزار شهدای روستای زادگاهش قرار دارد.
منبع: اداره اسناد و انتشارات بنياد شهيد و امور ايثارگران استان ايلام
