خدایا یعنی من لایق شهادت نیستم که اینطور رفقایم تنها به سمت تو می‌آیند!

دکتر محمود محمودی همرزم شهید نعمت اله نادری زرنه از رشادت های شهید می گوید: 

پاییز و زمستان سال 1366 فضای خاصی بر جبهه های میانی حاکم بود،  جبهه ها به شدت نیازمند حضور رزمندگان و بسیجیان بودند ، همه افراد از هر قشر و گروهی تلاش می کردند که خود را به جبهه برسانند ، شهری ، روستایی ، پیر و جوان ، کارگر و کارمند و بطور کلی همه و همه یا رودرو یا با دشمن در خط مقدم بودند .

 

امداد رساني در جبهه

شهید نعمت اله نادری هم از رزمندگانی بود که به خاطر لبیک به ندای امام (ره) به جبهه ها اعزام شده بود و از آنجا که افراد در جبهه بر اساس توانایی هایی که داشتند خدمت می کردند، وي  بعنوان راننده آمبولانس چندمدتی در گردان بهداری 506 مشغول خدمت بود تا اینکه در یکی از شب های سخت و تاریک در مقر پست امدادگران «506 قائم» مشغول برنامه ریزی و صحبت بودیم که پیکی از طرف آقای پرویز مظفری مسئول اورژانس مهران به گردان ما مراجعه کرد و گفت قرار است مقداری از نیروهای لشکر به کردستان اعزام شوند و نیاز است که یکی از آمبولانس ها به همراه راننده از گردان شما به همراه ما بیاید ، فرمانده توضیح داد که مقداری از نیروها باید در پست امداد اینجا بمانند و از برادران راننده خواست یکی اعلام آمادگی کند ، هنوز صحبت های وی تمام نشده بود که شهید نادری از جای خود بلند شد و اعلام کرد هرجا که نیرو لازم باشد باید خدمت کرد حال چه قلاویزان مهران باشد چه کردستان ، و بعد از این جمله مطالبی جالب و درس آموز در خصوص نقش جهاد و جایگاه و مقام شهید بیان کردند از آنجا که ایشان در کسوت شریف معلمی بود و بطور دلچسب مطالب را بیان می کرد من یک لحظه دیدم اشک در چشم همه دوستان جمع شده است و حتی دیدم که غلام معصومی که از بچه های شهرستان ملکشاهی و هم راننده شهید بود و خیلی شوخ طبع و به قول معروف روحیه بچه ها بود تحت تاثیر صحبت های شهید نادری داشت گریه می کرد ، پس این صحبت هاشهيد نادري  به سمت وسایلش رفت و آنها را جمع و به همراه مسئول بهداری مهران، رفتند.

تكيه گاه دوستانش بود

 من حقیقتاً انتظار نداشتم و بهتر بگویم دوست نداشتم شهید نادری از جمع ما برود چون هم با او انس گرفته بودیم و هم خود بنده ایشان را به عنوان تکیه گاه می دانستم ، اگر چه حضور دیگر دوستان همچون شهید حسین فخری ، زمانی ، غلام معصومی و علی بیگ محمدی دلگرم کننده بود اما شهید نادری همیشه آرامش خاصی به ما می داد و وقتی که به ایشان گفتم بچه های دیگر هستند و می توانند به کردستان بروند وی با یک نگاه خاص و تبسمی شیرین بر لبان گفت وقتی که آنجا (کردستان) نیرو بیشتر نیاز دارد اینجا بمانم ؟ من دیگر هیچی برای گفتن نداشتم الا اینکه قطره های اشک را از چشمانم پاک کنم ، ایشان این درس را به ما داد که هرجا و در هر سنگری که لازم بود باید خدمت كرد.    

 اهميت به نماز اول وقت    

  یکی از ویژگی های برجسته شخصیت ایشان خواندن نماز در اول وقت بود که همیشه به این امر پایبند بود و همیشه در صحبت هایش امید به فضل خداوند بود وقتی در کنارش بودیم احساس آرامش می کردیم و همیشه عملش بیشتر از صحبت کردنش بود. الان که بعد از سالهاست این خاطرات را مرور می کنم اشک چشمانم جاری می شود مگر می شود احساس قلبی روزهای در کنار هم بودن را بر روی کاغذ بی جان نگاشت.