ندیده هیچ‌کس رنج و ستم‌هایی که تو دیدی
نوید شاهد: امام محمد بن علی بن حسین بن علی بن ابی‌طالب ملقب به امام محمد باقر علیه‌السلام پنجمین امام شیعیان بعد از پدرش امام سجاد(ع) است. یکی از القاب ایشان «باقر» به معنای شکافنده است که برپایه حدیث «لوح»، این لقب را پیامبر اسلام (ص) پیش از ولادتش به او داد. امام باقر (ع) حدود نوزده سال امامت شیعیان را برعهده داشت که با پنج تن از خلفای بنی‌امیه همزمان بود: «ولید بن عبدالملک»، «سلیمان بن عبدالملک»، «عمر بن عبدالعزیز»، «یزید بن عبدالملک» و «هشام بن عبدالملک». امام هفتم ذی‌الحجه سال 114 هجری قمری در سن 57 سالگی به شهادت رسیدند. برخی «هشام بن عبدالملک» و بعضی «ابراهیم بن ولید» را عامل شهادت ایشان دانسته‌اند. طبق منابع تاریخی، امام باقر(ع) هنگام واقعه کربلا خردسال بود. همزمان با شهادت حضرت امام محمد باقر(ع)، سروده‌ای از «مرضیه عاطفی» را درباره ایشان منتشر کرده‌ایم. در این سروده می‌خوانیم:
زبانم قاصر است از وصف غم‌هایی که تو دیدی
ندیده هیچ‌کس رنج و ستم‌هایی که تو دیدی
*****
مصائب لحظه لحظه بر صدایت لحنِ ماتم داد
نوای نینوا شد زیر و بم‌هایی که تو دیدی
*****
غروب و خیمه و غارت؛ چه بد شد قاتل جانت
به روی چادر عمه، قدم‌هایی که تو دیدی
*****
به رویِ نیزه‌ها با خنده سرها را علَم کردند
دلم آتش گرفت از آن علَم‌هایی که تو دیدی
*****
ندیده قدر یک ثانیه در عمرش به خود تاریخ
سپاهی از همان نامحترم‌هایی که تو دیدی
*****
برای شیرخواره تیر شیر افکن مهیا شد
به دست کینه‌ی آن بی جنم‌هایی که تو دیدی
*****
نهایت! پنج سالت بود سال شصت و یک اما
کهنسال است و صد ساله‌ست غم‌هایی که تو دیدی!
