ربابه کمالی؛ اولین بانوی شهید راه انقلاب در ایلام

یکی از روزهای حکومت‌ نظامی در ایلام تظاهرات از خیابان شهدا شروع شد، مزدوران رژیم پهلوی به طرف مردم تیراندازی می‌کردند، تعدادی از جوانان انقلابی مجبور به فرار از دست مأموران شدند، در این لحظه شهیده ربابه کمالی درب منزل خود را به روی آنها گشود و به آنها در زیر‌زمین خانه پناه داد.
سریع درب خانه را بست تا بعد یکی‌یکی آن‌ها را دور از دید مأموران فراری دهد، تا اینکه یکی از مزدوران رژیم پهلوی به خانه او مشکوک می‌شود و با توهین و فحاشی شروع به کوبیدن در خانه با لگد و سنگ می‌کند، شهیده ربابه کمالی شجاعانه جلوی درب می‌ایستد که در نهایت آن نامرد لوله تفنگ را پشت درب می‌گیرد و شلیک می‌کند ...
یکشنبه، ۲۰ آبان ۱۳۵۶، مصادف با عید قربان بود، این بانوی انقلابی یک هفته مجروح بود و سرانجام در ۲۸ آبان ۱۳۵۶ همزمان با عید غدیر به شهادت می‌رسد و افتخار اولین شهید زن استان ایلام را نصیب خود می‌کند.
شهیده ربابه کمالی دو سال قبل از پیروزی انقلاب اسلامی در جلسات مرحوم حجت‌الاسلام‌ والمسلمین حاج شیخ احمد کافی(ره) که به ایلام تبعید شده بود شرکت می‌کرد و دیگران را هم تشویق به این جلسات می‌کرد. وی همواره تأکید می‌کرد که زبان، نباید بیکار باشد و همواره به ذکر صلوات مشغول بود.
آری این بانوی شهید، حضرت زهرا(س) را الگوی خود قرار داده بود و فاطمه‌وار نیز به شهادت رسیدخصوصیات اخلاقی شهیده ربابه کمالی عندالله و عندالرسول به گواهی دوست و دشمن هر چه از فضایل این شهیده گفته شود سزاوار است . از طرف دیگر حق مطلب آنگونه باید و شاید اداء نشده است . به مصداق حدیث نبی گرامی مثل اهل بیت مانند کشتی حضرت نوح است هر کسی سوار بر آن شد نجات پیدا کرد و هر کسی از سوار شدن بر آن خودداری کرد غرق خواهد شد.
این شهیده بزرگوار به راستی سوار کشتی ولایت و امامت شده بود و تا آنجا که ما آشنایی با فضایل اهل بیت داریم در حد بسیار بالایی این شهیده شجاع و بزرگوار بود.
وی در امر شوهر داری همسری بسیار مهربان و خوش اخلاق که نگهبان اموال شوهر قانع و صبور و با گذشت بود و در کمال سادگی از تعلقات دنیا با همسر خویش زنگی می کرد. در اهمیت دادن به اصول و اعتقادات مقید به نماز و روزه و در جلسات مذهبی شرکت می کرد دو سال قبل از پیروزی انقلاب اسلامی در جلسات مرحوم حجت الاسلام حاج شیخ احمد کافی (ره) که به ایلام تبعید شده بود شرکت می کرد و دیگران را هم تشویق به این جلسات می کرد خیلی آرزو داشت به خانه خدا مشرف شود که موفق نشد. با یقین می گویم از هفت سالگی بچه هایش را مقید به نماز خواندن و روزه گرفتن و سایر دستورات اسلام و کتاب مبین آشناکرد.
 
در باب معاشرت بسیار مردم دار بود به خانواده اقوام سرکشی می کرد نسبت به همسایگان بسیار رفتار خوب و خداپسندانه ای داشت خیلی مهمان نواز بود به عیادت بیماران و دلجویی از آنها بسیار اهمیت می داد از همه مهمتر در تمام عمرش هیچکسی کدورتی از او نداشت.