کارمند اداره برق که در خرمشهر شهید شد

نوید شاهد ایلام؛ شهید مهدی آدینه شوهانی فرزند رحمان سال 1341 در خانواده مذهبی و متدین چشم به جهان گشود. کودکیش را به لطافت گلهای بهاری و معصومیت پاکان سپری نمود، دوران تحصیلات خود را تا مقطع دیپلم با موفقیت به پایان رساند، در تظاهرات هاي انقلاب 57 نقش فعالی در تشويق جوانان در پشتيبانی از انقلاب اسلامی داشت.

سال 1359 به استخدام اداره برق ایلام در آمد، در آن هنگام که خصم دون هجوم ناجوانمردانه خود را به کیان اسلامی آغاز نمود، وی نيز با خیل عظیم عاشقان شهادت با وجود اينكه همسرش باردار بود به سوی جبهه ها شتافت تا به دعوت امام عزیز (ره) لبیک گوید، سرانجام بیست و چهارمین روز از ارديبهشت1361در کربلای جنوب در عملیات بیت المقدس به همراه سایر گلهای پرپر شده ایران اسلامی در راه دفاع از آرمان های انقلاب و آزاد سازی خرمشهر دعوت حق را لبیک و به فیض شهادت نايل آمد، از اين شهيد والامقام يك فرزند دختر به يادگار مانده است. مزار وی در جوار امامزاده علی صالح(ع) قرار دارد.

خیلی دلش شور می زد و از اینکه چنین حالتی داشت می ترسید ؛ یقین داشت که دلش به اودروغ نمی گوید و همیشه زودتر از خودش از اتفاقات خوب و بد باخبر می شود به طاقچه نزدیک شد قرآن را از جلد مخملی اش خارج کرد بعد آن را در دست چپش گرفت چشمانش را بست و انگشت اشاره دست راست را چند بار زیر صفحات بسته بالا و پایین کشید و قرآن را باز کرد تا نگاهش به آیه«می پنداريد آنانی که در راه خدا کشته شدند، مرده اند، بلکه زنده اند و نزد خداروزی می خورنده» افتاد دلش ریخت بعد نفس عمیقی کشید و با صدای آرام، طوری که مزاحم خواب دیگران نشود شروع کرد به تلاوت قرآن یک صفحه از آن را خواند و طبق عادت و برنامه همیشگی اش ترجمه آیات تلاوت شده را مرور کرد.

نگاهش در میان آیات گم شد و همینطور که پلک هایش سنگین می شد نگاهش در میان خیالات مبهم متوجه مهدی شد. مهدی امید زندگی اش بود هر وقت که عاشقانه او را تماشا می کرد به موهای سیاه پشت لبش خیره می شد و با خود می گفت :

««پسرم داره مردمیشه»

مهدی عاشق شهادت بود و این بار وصیت نامه اش را نزد دوستانش به امانت نگذاشته بود بلکه آن را داخل یک پاکت در بسته داخل جعبه مدارکی که معمولا کوپن ارزاق و شناسنامه ها را می گذاشتند قرار داده بود و روی پاکت نوشته بود.

وصیتنامه یک گنهکار

مهدی وقتی از زیر قرآن گذشت مادر یک کاسه آب پشت سرش پاشید و به قامت رعنای فرزندش نظری انداخت نتوانست از این منظره زیبا دل بکند.
تا سر کوچه با قامت مهدی همراه شد. مهدی برگشت و برای مادرش دستی تکان داد و لبخندی زد و رفت و مادر که چشمانش از اشک مرطوب شده بود تا دقایقی همان جا ایستاده بود و زیر لب ذکری را نجوا می کرد.

حالا این همه دلتنگی و دلشوره و آیات قرآن انگار می خواهند چیزی رابه او بفهما نند؛ درمقابل عکس مهدی که روی طاقچه بود ایستاد و کمی با او حرف زد؛ مهدی جان آرزو دارم همچنان جوانیت را ببینم، دلم می خواهد رخت زیبای جوانی را بپوشی و جلوی من راه بروی، بعد به حياط رفت و شیلنگ آب را به شیر آب وصل کرد و فلکه را مقداری چرخاند فشار آب زیاد بود انگشت شست خود را سرشیلنگ گذاشت تا فشار آب گلهای شمعدانی و یاس را خراب نکند وقتی بوی رطوبت خاک و عطریاس قضا را پر کرد مادر نفس عمیقی کشید و زیر لب صلوات فرستاد گلها باغچه را سیراب کرد، داشت شیرآب را می بست که صدایی را از پشت در حیاط شنید حواسش راجمع کرد چند زن با هم آرام صحبت می کردند صدایشان خیلی واضح نبود اما انگار راجع به او حرف می زدند نتوانست بیش از این منتظر بماند شير آب را محکم بست و به پشت در نرسیده بود که زنگ در به صدا در آمد. در را باز کرد چهار خانم با چادر مشکی پشت در بودند و همه آنها صورتتان را با پوشيه(یک نوع نقاب) پوشانده بودند.
مادر که از صحبت های چند لحظه قبل آنها چیزی نفهمیده بود از خود می پرسید این خانم ها با این پوشش کامل چه کسانی هستند؟ کسی در بین دوستان و همسایگان با این هیبت ندیده ام، و بعد چادر نماز گل گلی خود را روی کمرش محکم کرد و با صدایی بریده بریده و لحنی کنجکاوانه پرسید: شما. شما کی هستید؟ یکی از خانم ها گفت داشتیم می رفتیم تشييع جنازه گفتیم شاید تو هم بخوای با ما بیای .
تشییع جنازه ؟ تشییع جنازه گی؟

یک شهيد؟ - بله تشییع جنازه یه رزمنده شهيد - آره ، أره که میام، همه شهدا مثل بچه های خود من مثل مهدی من هستند.
راستی این شهیدی که می گوید جوانه؟ - بله خیلی جوانه - مادر هم داره؟ - بله مادر هم داره - أخي .. خدا صبرش بده. خدا را به علی اکبر حسین قسمش می دهم به این مادر توان و طاقت بده تا نام علی اکبر حسین آمد، شانه های آن زن که با مادر مهدی صحبت می کرد لرزید پوشيه اش را کنار زد و اشکهایش را پاک کرد .
چه شده خواهر؟
ناراحتت کردم؟

جوابی نشنید. یکی از خانم ها به مادر مهدی گفت مادر جان اگر دوست داری بیایی باید فوراً حرکت کنیم و مادر مهدی خیلی زود حاضر شد هنوز لحظه ای نگذشته بود که به میدان اصلی شهر رسیدند.
خیلی تعجب کرد همیشه تا اینجا بیست دقیقه ای طول می کنید اما حالا انگار یک دقیقه هم طول نکشید جمعیت زیادی در میدان و خیابانهای اصلی شهر جمع شده بودند.
هر لحظه بر تعداد جمعیت اضافه می شد؛ فشردگی جمعیت به حدی بود که جای سوزن انداختن نبود و مادر با تعجب اطرافش را نگاه کرد و به زحمت می توانست در میان جمعیت برگردد و پشت سرش را نگاه کند وقتی اطرافش را نگاه کرد خود را درست در میان همان چهار خانم دید که او را به تشییع جنازه دعوت کرده بودند، به آنها گفت :

حتماً شهید یکی از فرماندان بزرگه درسته؟ -نه جزو فرماندهان نیست پس کیه که اینقدر تشییع جنازش شلوغه ؟ اسمش چیه؟ اسم اون مهدی است
مهدی؟
کدام مهدی؟

کسی جوابش را نداد؛ دیگر صبر و طاقتش لبریز شده بود دلش می خواست از جاش کنده شود از روی دستان جمعیت بالارود خویش را به تابوت برساند و هر طور شده چهره شهید را ببیند با خودش حرف می زد یعنی این جنازه مهدی منه !!؟؟چهره خندان و خاطرات مهدی در ذهن مادر مرور می شد
حالا نمیشه همین جا به مردم خدمت کنی؟
تو که شب تا صبح توی بسیج داری زحمت می کشی !
مادر جان اینجا پیرمردها هم می تونن خدمت کنن جای ما جوانها توی جبهه و خط مقدمه آخه اگه تو رفتی و خدایی ناکرده اتفاقی افتاد من باید چیکار کنم؟ مادر جان کی گفته هرکی جبهه بره باید یه طوری بشه - اگه شد چی؟
خب اگه شد. همون کاری رو بکن که زینب(س) کرد همون کاری رو بکن که مادر علی اکبر و قاسم کرد
خدا بگم چیکارت نکته پسر تا یه چیزی می گم فوری ما رو با مادر علی اکبر و قاسم طرف میکنی - آخه من کجا و زینب کجا ؟
من کجا و مادر على اکبرو قاسم کجا؟
- پس مادر جان‌یعنی خدایی نکرده می خوای بگی خون من از خون علی اکبر رنگین تره ؟
باشه باشه. برو عزیزم چیکار کنم فقط دعا کن بتونم دوری تو رو تحمل کنم. از خدا بخواه بهم ایمان بده

«کجایید ای شهیدان خدایی
بلا جویان دشت کربلایی »

صدای جمعیت شهر را تکان می داد و تابوت مانند دسته گلی بر روی موج دریا روی دست مردم بالا و پایین می رفت نزدیکی میعادگاه شهدا روبروی فرماندهی سپاه در بلوار امام (ره) رسيده بودند و باید نماز در محوطه ورودی میعادگاه اقامه می شد مردم برای نماز آماده شدند مادر تلاش می کرد خودش را به تابوت برساند تا بلکه چهره شهیدش را ببیند اما عبور از میان اینهمه آدم کار سختی بود نماز شروع شد و او از این موقعیت استفاده کرد و از میان جمعیت خارج شد و از میان صفوف نماز خود را به نزدیک تابوت رساند؛ چند قدم بیشتر نمانده بود پاهایش می لرزید ضربان نبضش تند شده بود و به سختی نفس می کشید.

رمق از پاهایش گرفته شده بود هر قدمی که جلو می گذاشت چهره ا ش برافروخته تر می شد حالا کنارتابوت ایستاده بود خم شد تا تاج گل را از روی تابوت کنار بیندازد در آن حال به عقب برگشت نگاهی به جماعت کرد هیچ کس به او توجهی نداشت فوراً تاج گل را کنار انداخت با مشاهده نام شهید بر روی پرچمی که روی تابوت کشیده بودند اختیارش را به کلی از دست داد به سرعت پرچم را کنار زد چشمانش به داخل تابوت خیره ماند هیچکس داخل آن نبود. اما این بوی عطر، همان بوی همیشگی مهدی بود «خدای من خدای من چند بار چشمش را باز و بسته کرد و آن را با دستانش مالید اما داخل تابوت هیچکس را ندید
از جا بلند شد فریاد زد !پس مهدی من کو؟؟
مهدی جان از آن قامت رشید برای من چه چیزی به یادگارگذاشتی؟
بی اختیار اشک می ریخت
صدای آشنایی او را صدا کرد

مادر؛ مادرسرش را بلندکرد؛ باز هم همان خانم بود که با لحن مهربانش او را به آرمش دعوت کرد

مگه تو آرزوی خوشتبختی مهدی را نداشتی؟ -داشتم، داشتم اما -اما چی؟ مهدی تو امروز خوشبخت ترین آدم دنیاست
میخوای اونو‌ ببینی؟
می خوام، اما چطوری ؟
او که توی تابوت نیست!!! -
به آسمان نگاه کن بالای تابوت را میگم -خدا یا چه‌‌می بینم!؟
مهدی جان مهدی جان !
مهدی خندان بود چند جوان در کنار او بودند با لباسهای سبز رنگ که روی آن زره پوشیده بودند این سبک لباس را فقط روی پرده نقاله خوانی کربلایی حسین دیده بود یکی از آنان خیلی جوان بود و شمشیری به کمر بسته بود که نوک آن روی زمین کشیده می شد
مادر به آسمان خیره شده بود و باز هم چشمان اشک بارش قامت رشید مهدی را بدرقه می کرد، اشکهایش خشک شده بود اما مانند بچه های کتک‌ خورده تند و تند تنفس می کشید و هر نفسی که بالا می آمد صدایی از زیر گلویش خارج می شد مادر جان مادر جان چی شده ؟ بلند شو تو رو به خدایت بلند شو
صدای دختر شیرین زبانش بود که او را صدا می زد چشمش را باز کرد تمام صورتش خیس شده بود هنوز سجاده باز بود و انگشتش در میان قرآن .
بچه‌ها همه نگران دورش جمع شده بودند.
یعنی همه اینها!! قرآن باز کرد. یکبار دیگر چهره نگران بچه ها را بر انداز کرد و بعد لبخندی بر لبانش نشست .
از همان لبخندهایی که هنگام رضایت از فرزند برلبان مادر می نشیند.
بعد آرام گفت: «بچه ها برای استقبال از مهدی آماده باشین غروب آنروز صدای تلاوت قرآن در تمام محیط طنین افکن بود و مردم برای برگزاری مراسم تشییع پیکر مهدی آماده می شدند.
به یاد جوان همیشه خندان و رعنا ؛

«شهید مهدی آدینه شوهانی»

او که تنها بخشی از استخوانهای سوخته اش در گلزار شهدای علی صالح تسکین بخش دل شکسته مادرش شد !!

محمد رضا ناصری شوهان همرزم شهید