حلقه حقارت!

به گزارش نوید شاهد ایلام، سربازان عراقی مراقب اردوگاه، در سوت هایشان دمیدند: اجمع، اجمع! (جمع شوید، جمع شوید!)

اسرا مثل همیشه، دستپاچه و مضطرب، در محوطه اردوگاه جمع شدند: یعنی چه خبر شده؟ لابد باز هم می خواهند سخنرانی کنند، شاید اتفاقی افتاد، احتمالاً از اسرا فرار کرده باشند.

اسراء در دسته های بیست نفری به صورت خطی به صف شدند. معمولاً در اردوگاه کسانی که می خواستند سخنرانی، انتقاد،پیشنهاد و یا ارشاد بکنند، حدود 4-5 متر از اسرای صفوف اول، فاصله داشتند؛ ولی با این همه، به وضوح می شد که چهره‌ها را تشخیص داد خلاصه آن روز عراقی ها مثل روزهای قبل، اسرا را به صورت منظم دسته بندی کردند.

ابتدا یکی از سربازان عراقی پشت میکروفون قرار گرفت و صدا زد: همه اسرا سرهایشان را پایین بیندازند. هیچ کس حق ندارد سرش را بالا بگیرد و به جایگاه  نگاه کند! همه ما نزدیک هزار نفر می شدیم ، متعجب شدیم، جریان چیه؟ حس کنجکاوی اسرا باعث شد، که زیر چشمی به جایگاه نگاه کنند. بالاخره، سخنرانی مدعوین عراقی شروع شد. هر کدام از آنها چند دقیقه ای در ارتباط با قوانین برخورد و نحوه جرایم اسرا در عراق، مواردی را متذکر شدند.

آن روز من فاصله زیادی با جایگاه سخنرانی مدعوین عراقی نداشتم. بنابراین دزدکی نگاهم به جایگاه دوختم، که در این حین متوجه شدم کسانی که در جایگاه قرار گرفته بودند، تعدادی هم یک دستشان قطع شده و با یک چشم شان را از دست داده بودند، پس بگو چرا عرقی ها نمی خواستند که ما سرمان را بالا بگیریم، پس  همه این ها، زخم خورده دست رزمندگان مان هستند که نفس ضعیف شان مانع از باز شدن چشم شان به روی واقعیت ها ست! اینها چقدر حقیرند!

آن روز، به وضوح تفاوت فرهنگ جنگ در دو کشور عراق و ایران محرز بود. جنگی که در یک جبهه از آن مجروحیت و معلولیت عین عزت و افتخار بود و در جبهه دیگرش مجروحیت و معلولیت عین ذلت و زبونی!

عراقی ها آن روز، در حلقه حقارت خویش دوره می شدند.

منبع: کتاب به وقت بغداد-راوی نصرت الله سبزعلی پور- اردوگاه الرمادیه18