توسل

 

نوید شاهد ایلام، اسارت را نمی توان کامل نوشت یا به تصویر کشید ولی می شود تکه هایی از آن را به عنوان خاطره نوشت من مفقودالاثر بودم در اردوگاه چهارده پادگان صالح الدین شهر تکریت، چون قدم بلند بود و از نظر هیکل هم درشت اندام، مدت زیادی به بنده گیر داده بودند که شما پاسدار هستی من قبل از اسارت فرمانده گردان و مدتی فرمانده محور عملیاتی چنگوله بودم اگر لو می رفتم زیر شدیدترین شکنجه ها قرار می گرفتم حتماً مرا به شهادت می رساندند.

یک روز مرا آوردند داخل محوطه و دو نفر شروع به بازجویی و شکنجه روحی و بعد کتک زدن وحشیانه کردند و برادری ارتشی که بچه اصفهان بود الان بازنشسته شده و سخت بیمار که امیدوارم خداوند هر چه زودتر شفای خیر عنایتش نماید وقتی به هم می رسیم داستان آن روز برای من نقل می کند و گریه می کند و می گوید تو نمی دانی چطور و چقدر زدنت می گم من تا چهارصد کامل شماردم ولی دو نفر شدند دیگر حساب از دستم در رفت نهایت تا ساعت دوازده زدند و ساعت دوزاده ظهر چون باید آمار می گرفتند مسئول اردوگاه ما را داخل آسایشگاه فرستاندند و نهار هم می دادند من را که به داخل فرستاند، ارشد آسایشگاه به همه اسرا گفت؛ ایشان باید آن گوشه دور از همه باشد حق خوردن غذا و آب ندارد و کسی با ایشان صحبت کند به شدت تنبیه می شود من با بدنی خونین و تشنه نشسته بودم آن برادر ارتشی حبیب علی پور به علت غرور نظامیش زیر لب گفت؛ آفرین درود بر شما زیر دست عراقی ها آخ نگفتی، داد و بیداد نکردی و این برای آنها بدترین شکنجه بود، راست می گفت، چون هر وقت کسی زیر شکنجه زجه نمی کشید اعصابشان به هم می ریخت و خودشان را به در و دیوار می زدند که من زور ندارم که تو طاقت آوردی.

یک سرباز بود بچه شمال جیب شلوارش را پاره کرد با تمام عرق و خاک و چرکی که داشت و یک لیوان آب سهمیه اش را ریخت روی آن و برایم پرت کرد روی خاک ولی آن دیگر تمام هستی اش بود و من آن دستمال خیس را به صورتم گذاشتم حتی از آب آن خوردم چون چاره ای نبود مسأله مرگ و زندگی بود.

آن سرباز ظهر آب نخورد بعد از آمار و نهار دوباره مرا بردن بیرون و قسم خوردن امروز میمری زیر شکنجه یا اعتراف می کنی به پاسداری، نهایت شروع کردند به زدن نیم ساعتی گذشت مسئول اردوگاه آمد و گفت چیکار می کنی آنها گفتند این اعتراف به پاسداری نمی کند نه ارتش نه سپاهی.

آن مسئول دو برادرش در ایران اسیر بودند آدم رئوفی بود گفت؛ رهایش کنید برود هر چه هست؟ مسئول به آسایشگاه های دیگر باید سر می‌زد دوباره آنها مرا زدند نیم ساعت طول کشید برگشت. این بار با عصبانیت گفت بروید کنار و به من گفت برو زیر آب خودت را و لباست را بشور. من این برایم بهترین لحظه بود چون به علت خون زیاد روی لباسم نمی توانستم نماز را بخونم رفتم زیر آب لباسم را که درآوردم تمام پوست هایی که با کابل کنده شده بود آب برد و جای کابل ها خون می آمد به علت سردی زیاد آب خون کمی بند آمد من با لباس خیس رفتم آسایشگاه آن برادر سرباز سر نماز بود یک باره بعد از سلام نماز مرا در آغوش گرفت. خدا خدا می کرد و توسل می جست.

بعد فهمیدم که وقتی مرا برای شکنجه بردن، ایشان دو رکعت نماز حاجات خوانده و خدا فوری جوابش را داد. آنجا فقط دعا باعث حفظ بچه ها شد و بودن همشهریان...

آزاده قدرت سیدی‌زاده متولد 1333 که سال 1367 در تک آخر صالح آباد که به عنوان پاسدار مسئولیت فرمانده گردان عملیاتی بر عهده داشت مورد اسارت دشمن قرار گرفت و  نزدیک به دوسال در اسارت دشمن بود که در چهاردهم شهریورماه 1369 با افتخار به آغوش میهن بازگشت.